ผู้ชายคนนั้นก็เดินลากขาช้าๆ เหมือนขาเจ็บ พอเขาเดินผ่านประตูมาได้ครึ่งตัว เราก็กดปุ่มชั้นที่เราจะไป ปรากฏว่าประตูมันปิดปึ้งไปโดนขาผู้ชายคนนั้นจนเขาสะดุ้ง เราก็ตกใจรีบขอโทษเขา ถามว่า เจ็บมากไหม ขาเป็นแผลเหรอ เขาบอกว่า ใช่ (ไม่รู้ว่าใช่ เจ็บ หรือใช่ ขาเป็นแผล) เราก็เลยบอกขอโทษอีกรอบหนึ่ง บอกว่าพอดีไม่ทันได้กดประตูค้างไว้ให้ เขาก็ไม่พูดอะไรกับเรา แต่ก้มลงไปดูขาทำท่าแบบเจ็บสุดชีวิต แล้วก็มองมาทางเราเหมือนกับว่า เธอทำให้ฉันเจ็บนะ เราก็งงๆ แบบว่าก็ขอโทษไปแล้วอ่ะ ต้องการอะไรอีก จะให้เราโผเข้าไปปฐมพยาบาลให้หรือไง

เรามานึกว่า ถ้ากลับกันเป็นเราโดนประตูกระแทกขาที่เจ็บ (วันนั้นแผลที่หัวเข่าเราก็ยังไม่หายนะ ยังไม่ได้ตัดไหม) เราก็คงโมโห แต่ถ้าเขาขอโทษเรา เราก็คงพูดว่า “ไม่เป็นไร” ไม่มีใครตั้งใจจะทำให้คนอื่นเจ็บตัวหรอก เราก็ไม่ได้ตั้งใจ (และจะว่าไปก็ไม่ใช่ความผิดของเราซะทีเดียว เพราะเราไม่ได้กดปุ่มปิด เป็นความห่วยของลิฟท์ตะหาก ตอนที่มีคนกำลังเดินผ่านประตู เซ็นเซอร์ควรจะจับได้ว่า ถึงจะกดปุ่มปิด ประตูก็ไม่น่าจะปิดด้วยซ้ำ) และอีกอย่างมันก็เป็นมารยาท เวลาใครทำอะไรให้ เราก็ควรจะขอบคุณ เวลาเราทำอะไรผิด ก็ควรขอโทษ เวลามีคนมาขอโทษเรา เราก็ต้องยกโทษให้ อย่างน้อยก็ทำตามมารยาทสังคมที่ดี

ตาผู้ชายคนนั้นได้ยินเราขอโทษแล้ว นอกจากไม่พูดซักคำว่า “ไม่เป็นไร” ยังจะมาทำท่าทางโทษว่าเป็นความผิดของเราอีก จากที่ตอนแรกเรารู้สึกผิดที่ไม่ระวัง ก็เลยกลายหงุดหงิด แกจะทำท่าเจ็บยังไงฉันก็ไม่สนใจแล้ว ไม่เห็นใจด้วย พอถึงชั้นที่เราจะไปเราก็รีบออก เรามาเจอตาผู้ชายคนนี้อีกรอบหนึ่งที่ธนาคาร (โลกกลมจังวุ้ย) กำลังต่อคิวอยู่เราเหลือบไปเห็นเขายืนรอเจ้าหน้าที่อยู่ที่เคาน์เตอร์ เขาก็สบตาแบบว่าจำเราได้ แต่เราก็ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจ ก็คนมันหงุดหงิดแล้วนี่นะ