ปิดกิจการ…
อารมณ์นี้มันเกิดมาพักใหญ่แล้วหละ ไม่ค่อยมีเรื่องจะเขียน หรือจริงๆ คือไม่ค่อยมีอารมณ์จะเขียน (ศิลปินเหลือเกิน…) ประกอบกับมีเรื่องที่ต้องล็อกไดฯด้วย ทั้งเกรงว่าจะมีคนที่ออฟฟิศเข้ามาอ่าน และเกรงว่าจะมีคนที่รู้จักตัวจริงๆ ของบังเอิญเข้ามาอ่านผ่านเสิร์ชเอ็นจิ้น

เราเริ่มเขียนที่ไดฯนี่ ด้วยความคิดว่าเขียนไว้ให้ตัวเองอ่าน เขียนไว้กันลืม เอาไว้ระบายความเครียด เอาไว้บ่นเรื่องต่างๆ เราจำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในอารมณ์ไหนตอนที่บอกลิงก์ให้ปิฯเข้ามาอ่านเป็นคนแรก มันเป็นเหตุการณ์ที่แปลกๆ (แต่น่าจะจัดได้ว่าดีที่สุด) เพราะเราไม่ได้ติดต่อกับปิฯเป็นปีๆ แต่กลับบอกให้ปิฯเข้ามาอ่านไดฯของเรา ปิฯก็หลวมตัวมาเข้าอ่าน แล้วหลังจากนั้น เรากับปิฯก็ได้กลับมาติดต่อพูดคุย (ทางตัวหนังสือ) กันเยอะแยะ รู้เรื่องราวข่าวคราวกันละเอียดมากมายขนาดนี้ ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับไอ้ไดอารี่อันไม่ค่อยจะมีสาระของเรานี่เอง

จากปิฯ ก็รู้สึกว่าเหยื่อคนถัดมาจะเป็นเก๋... แล้วคนอื่นๆ ก็ตามๆ มา เราก็รู้สึกว่า เออ ดีเหมือนกัน บางทีเรามีเรื่องอะไรๆ จะเล่าให้เพื่อนฟัง แต่ไม่มีเวลาเจอกัน ก็เขียนไว้ทางไดอารี่นี่แหละ เดี๋ยวเพื่อนๆ มีเวลาก็เข้ามาอ่าน

แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า อินเทอร์เน็ตคือโลกไร้พรมแดน นอกจากเพื่อนๆ เข้ามาอ่านแล้ว ก็มีคนอื่นๆ ที่เราไม่รู้จักผ่านเข้ามากันโดยบังเอิญด้วย ซึ่งเราก็ไม่ได้มายด์อะไร เพราะเขาไม่รู้จักเรา อ่านจบแล้วก็ผ่านไป แต่หลังๆ นี้รู้สึกว่าโลกอินเทอร์เน็ตนี้มันแคบเหลือเกิน จากที่เรานึกว่าเราจะสามารถเป็นคนนิรนามในไซเบอร์สเปซ มันก็ไม่ใช่แล้ว

ความจริงเราคิดจะเลิกอยู่หลายรอบมาก อารมณ์สวิงไปสวิงมาอยู่นั่นแล้ว เพราะความที่เราก็ยังสนุกกับการเขียนบ้าเขียนบอเอาไว้ให้ตัวเองอ่านอยู่ จะหยุดเขียนไปก็เหมือนชีวิตขาดๆ อะไรไป แต่ความที่เขียนไปแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับความเป็นส่วนตัว (หรือที่จริงคือ ต้องบอกว่า ความเป็นส่วนตัวลดลงไปในระดับหนึ่ง) ก็เลยอยากเลิก

มีคนท้วงว่า ก็ในเมื่อล็อกไดฯ แล้วก็น่าจะมีความเป็นส่วนตัวพอ แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ ตอนแรกที่เราเขียน เรารู้สึกว่าสำหรับคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เพื่อนๆ ของเรา คนที่เขียนไดอารี่เล่มนี้คือใครไม่รู้ เหมือนคนที่ใส่หน้ากากอยู่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ จากเรื่องที่เราเขียน ข้อมูลต่างๆ ที่ปรากฎ (รวมทั้งชื่อไดอารี่) มันบอกตัวตนของเราได้ การใส่ล็อกป้องกันคนบางคนได้ แต่มีล็อกได้ ก็มีคนพังล็อกได้ เราอยากกลับไปเป็นใครก็ไม่รู้เหมือนเดิมมากกว่า

ในที่สุดท้ายก็ตัดสินใจ... (ก็อย่างที่บอกพี่ปุ๊กไปเมื่อวันก่อน) ว่า เขียนเล่าเรื่องไปเที่ยวเชียงรายจบแล้ว ก็จะหยุด แต่ทีนี้จะหายหัวไปไม่บอกไม่กล่าวก็ดูกระไรอยู่ เดี๋ยวแควนๆ จะมารออ่านเก้อ (เราพยายามคิดว่า ไดฯเรามันป็อปปูลาร์มาก มีคนอ่านตึม...) เลยมาแจ้งไว้ให้ทราบโดยทั่วกันจ้ะ

ปล. เราเลิกเขียนไดฯที่นี่แล้ว แต่ก็ยัง (พยายาม) จะเขียนที่ งูๆ ปลาๆ (ssff) อยู่ต่อไป เพราะเรื่องแฟร์มาต์ที่แปลไว้ก็ยังไม่จบ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าจะจบเมื่อไหร่ เพราะมีอะไรๆ อย่างอื่นที่ต้องทำด้วยเหมือนกัน (เป็นต้นว่า แปลเรื่องสั้นแบบได้ตังค์ หรือ ทำงานที่บริษัท – กรุณาสังเกตลำดับของ priority ;-) อิอิ)