ปกติคนที่มาอ่านไดอะรี่ของเรานอกจากเพื่อนๆ แล้ว บางทีก็มีเพื่อนของเพื่อนมาจาก piyatida บ้าง มาจาก peerada บ้าง แล้วก็มี Visitor หน้าไม่คุ้น (หรือที่จริงคือไม่เคยเห็นหน้าเลยมากกว่า) มาจาก evilgodzilla บ้าง มาจาก gdiary บ้าง มาจาก djnongmay บ้างประปราย บางคนก็อ่านประจำ บางคนผ่านมาแล้วผ่านไป (เป็นเรื่องปกติแล้ว เพราะไม่น่าจะทนอ่านที่เราบ่นไหว... อิอิ)

ปกติแล้วไดอะรี่เราจะมีคนเข้ามาดูประมาณ ๑๐-๒๐ รอบ (นับตามจำนวนครั้งที่ไดอะรี่ถูกโหลดขึ้นมาอ่าน) แต่ถ้านับเป็นจำนวนคนก็น่าจะประมาณซัก ๑๐ คน (แบบว่าบางคนเข้ามาวันละ ๒ รอบ -- เราพยายามจะไม่ปลื้มมากเกินไปว่า มีคน “ติด” ไดอะรี่เราเหมือนกัน แต่ก็อดไม่ได้ อิอิ) ดูจากจำนวนคนอ่านแล้ว ก็ไม่ถือว่าฮิตมากมายอะไร แต่ก็ไม่เลวสำหรับความตั้งใจว่าจะเขียนให้ตัวเองอ่าน เพื่อเตือนความจำตัวเองตามประสาคนขี้ลืม แต่เมื่อปลายเดือนก่อนอยู่ๆ ไดอะรี่ของเราก็มีคนเข้ามาอ่านอย่างเอาจริงเอาจัง ทำเอาสถิติจำนวนครั้งที่ไดอะรี่ของเราถูกโหลดขึ้นมาอ่านพุ่งพรวดไปขึ้นไป ๕-๖ เท่าของปกติ ทำให้ไดอะรี่ของเราเข้าไปอยู่ใน Top 5 ของเว็บส่วนตัวในเมืองไทยได้ถึง ๒-๓ วัน

เราเช็คจาก Webstat พบว่า “คนอ่านปริศนา” มาจาก purdue.edu เราไม่รู้จักใครที่เรียนที่ Purdue ก็เลยไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน พอดีอาทิตย์ก่อนได้คุยกับปิยธิดา ปิฯก็ถามว่าเรารู้จักใครที่ Purdue บ้างไหม เรารู้เลยว่าปิฯหมายถึงใคร ก็เลยตอบไปว่า ไม่รู้จักหรอก แต่เราสังเกตว่ามีใครก็ไม่รู้ที่ Purdue กำลังไล่อ่านไดอะรี่เราตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน (เอ... หรือที่จริงต้องบอกว่าตั้งแต่ปัจจุบันไปจนต้น??) ปิฯบอกว่าเขาอ่านไดอะรี่ของปิฯด้วยเหมือนกัน สรุปว่าเราสองคนไม่รู้จักใครที่ Purdue ซักคน

เราคุยๆ แล้วก็โจ๊กกันว่าน่าจะประกาศหาน้องผู้หญิงที่ Purdue คนนี้ในไดอะรี่ดีว่า (เราสองคนเห็นพ้องต้องกันว่า น่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย) ถึงกับวางแผนกันว่าเดี๋ยววันไหนซักวัน เราสองคนจะเขียนไดอะรี่พร้อมๆ กัน ประมาณว่าอยู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า “Purdue girl, who are you? We are looking for you!!” อะไรทำนองนั้น แบบว่าให้น้องคนนี้อ่านเจอแล้วเป็นอึ้ง ตกตะลึงไปเลย แต่ไปๆ มาเราก็สรุปกันว่า ยังไม่ทำดีกว่า เพราะเราไม่อยากจะทำให้คนอ่านของเราเสียขวัญไปซะก่อน

แล้วอยู่มาวันหนึ่งเมื่ออาทิตย์ก่อน เราเข้าไปเช็คอีเมล์ที่ฮ็อตเมล เจออีเมลฉบับหนึ่งนอนนิ่งอยู่ใน Inbox ชื่อหัวข้อว่า “I like your diary” มาจากน้องคนหนึ่งที่เราไม่รู้จัก เขียนมาบอกว่าเข้ามาอ่านไดอะรี่ของเราและชอบ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ที่อเมริกา เราอ่านอีเมลจบก็ร้องในใจคิดว่า “บิงโก! เจอ Purdue Girl แล้ว! เจอ Purdue Girl แล้ว!” แล้วก็อีเมลตอบน้องเขาไป ขึ้นต้นอีเมลเราถามก่อนเลยว่า “น้องเรียนอยู่ที่ Purdue ใช่ไหม” แล้วค่อยขอบคุณ และบ่นบ้าตามประสาเราไป

น้องเขาก็ตอบอีเมลเรากลับมา ก็เป็นไปตามคาดคือน้องเขาเรียนอยู่ Purdue จริงๆ (และเป็นผู้หญิงจริงๆ เราสองคนเดาเก่งใช้ได้นะปิฯ) เขาก็คงงงนิดๆ ว่าเรารู้ได้ไงว่าเขาเรียนที่ Purdue เราเลยต้องอธิบายเป็นคุ้งเป็นแควอย่างที่เราอธิบายวันนี้เนี่ยแหละ แล้วก็เลยได้คุยกับน้องเขาทาง MSN ต่อ (เป็นเรื่องบังเอิญอีกแล้ว ว่าน้องเขาจบจากสตรีวิทย์ด้วยเหมือนกัน แต่ห่างจากเรามาก ประมาณ ๖-๗ รุ่นได้) อืมม์ ที่เล่าวันนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าการมาเขียนไดอะรี่นี่มันเป็นประสบการณ์ดีเหมือนกัน เราไม่เคยคิดว่าจะสิ่งที่เราเขียนมันจะทำให้เกิดอะไรขึ้นมา แต่มันก็ทำ นอกจากที่จะทำให้เราได้กลับมาสนิทกับเพื่อนเก่าๆ มากขึ้น มันยังทำให้เราได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ เพิ่มขึ้นด้วย

ปล. หวังว่าน้องที่ Purdue คงไม่ว่าอะไรที่เอาเรื่องเขามาเขียน เพราะที่จริงเราก็ไม่ได้เปิดเผยรายละเอียดเกี่ยวกับน้องเขาซักเท่าไหร่ (เราคิดว่างั้นนะ) แต่ถ้าไม่ชอบใจยังไงก็ต้องขอโทษด้วย

ปล ๒. ในที่สุดเราก็ได้สมาชิกไดอะรี่แลนด์คนใหม่ เราชักชวนให้น้องหมูมาเขียนไดอะรี่ได้สำเร็จ แต่มีปัญหาในการสมัครสมาชิกอยู่นานมาก ทั้งนิจและหมูช่วยกันสมัครเท่าไหร่ก็ไม่ได้รับอีเมลที่มี Password ซักที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เลยยังเขียนอะไรไม่ได้ซักที จนในที่ในสุดปิฯต้องเข้ามาช่วยเหลือ เอาเป็นว่าวันนี้หมูมีไดอะรี่เป็นของตัวเองแล้ว ใครว่างๆ จะเข้าไปอ่านก็คลิกที่นี่ หรือที่ลิงค์ข้างๆ นี่ได้เลย