ตอนต้นสัปดาห์เรารู้สึกว่างานเริ่มเบา ก็ย่ามใจระเริงใจ ปรากฏว่าพอกลางสัปดาห์คนที่ KC ส่งงานมาให้เราพร้อมๆ กัน (จากแชนนอนกับเจ็นน์) และจะเอาพร้อมๆ กัน เราก็ทำให้ไม่ทัน แล้วก็ไม่มีคนช่วย ความจริงจะเอาคนจริงๆ ก็อาจจะพอเจียดมาให้ได้ แต่เราก็รู้สึกว่าทำเองเร็วกว่า เพราะงานหนึ่ง (ของแชนนอน) เป็น Calculation ที่ไม่เคยทำมาก่อน แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจการทำงานของมันเท่าไหร่ จะให้คนอื่นทำให้เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง

แชนนอนเขาอธิบายมาเกือบสองหน้ากระดาษ A4 ว่าคอนเซ็ปต์มันเป็นยังงี้ๆ น่าจะคำนวณแบบนี้ๆ แล้วก็ให้ไปดู Handbook ของบริษัทนี้ๆ เขามีวิธีหาขนาดของอุปกรณ์นี้ไว้แบบนี้ๆ เราอ่านแล้วก็กลุ้ม เขาก็คงรู้ว่าอ่านแล้วมันน่าสับสนวุ่นวาย ให้เวลาเราอ่านอีเมลอยู่ชั่วโมงกว่าๆ แล้วตอนสายๆ ก็โทรมาคุยกับเราอีกที เราฟังแล้วก็บอกว่าจะลองทำดู ลงมือทำไปคิดแก้โจทย์ไปเรื่อย ติดตรงไหนก็แก้ตรงนั้นสดๆ เลย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าทำงาน Engineering จะต้อง Improvise ด้วย

วันพุธกว่าเราจะได้กลับบ้านก็สองทุ่มแล้ว เราเสร็จแค่ไหนก็ส่งอีเมลไปบอกเขาว่าทำไว้แค่นี้ๆ นะ เขาก็เช็คแล้วก็ส่งคอมเมนต์มาให้เราตอนเช้าวันพฤหัส ปรากฏว่ายังขาดไปอีกพาร์ทหนึ่งเต็มๆ ก็ได้คำอธิบายคร่าวๆ มาอีกรอบ เราก็อยู่ถึงสองทุ่มอีกวัน ทำเสร็จแบบล่กๆ แต่ก็คิดว่าใกล้เคียงมากแล้ว

พอเช้าวันนี้ไปทำงานเปิดอีเมลแล้วก็รู้สึกค่อยยังชั่ว เพราะเขาบอกว่าคอนเซ็ปต์โอเคแล้ว แก้ตัวเลขเล็กน้อยก็จบ แต่พอมาดูดีๆ มันมี Calculation เก่าก่อนหน้านี้อีก 2 Calc ที่ต้องแก้ ตอนแรกเรานึกว่าไม่เยอะ กะว่าช่วงเช้าหรือบ่ายหน่อยๆ ก็น่าจะเสร็จ แล้วก็จะทำ Calc ของเจ็นน์ต่อ แต่ไอ้ 2 Calc เก่าของแชนนอนโดนผลต่อเนื่องจาก Calculation ใหม่ที่เราเพิ่งทำเสร็จทำให้ต้องแก้อีกบานเลย

ตอนทุ่มหนึ่งเราเริ่มสำนึกว่าทำยังไงก็ไม่เสร็จแน่ๆ (งานเจ็นน์ยังไม่ได้แตะเลย) ก็คิดว่าแค่ให้เสร็จ Calculation เก่าอันแรกของแชนนอนแล้วก็จะกลับบ้านแล้ว เพราะไม่ไหวแล้วจริงๆ พอใกล้ๆ สามทุ่มโทรศัพท์ที่โต๊ะเราดัง ก็งงเล็กน้อย ใครคิดจะโทรมาหาเราที่ออฟฟิศตอนสามทุ่มได้วะ

ปรากฏว่าเป็นแชนนอน เขาถามว่า ยังไม่กลับบ้านอีกเรอะ เขาบอกว่าเจ็นน์มาถามเขาว่าได้อีเมลจากเราหรือเปล่า เพราะเจ็นน์ไม่ได้ แล้วก็รู้สึกว่าผิดปกติ เพราะทุกวันเราจะอัพเดทไปว่าเราทำงานให้เขาได้หรือเปล่า ทำถึงไหนแล้ว แต่วันนี้เงียบหายไปเลย (สามทุ่มเมืองไทย คือเก้าโมงเช้าที่ KC ท่าทางเขารออีเมลเรากันตั้งแต่แปดโมงเช้าหรืออาจจะก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ)

เราบอกแชนนอนว่าเนี่ยยังปั่นงานของเธออยู่เลย คิดว่าอีกซักสิบห้านาทีจะเลิกแล้วก็จะส่งอีเมลไปบอก ขอโทษด้วยที่ทำเหมือนกับเงียบหาย แต่ว่า Calc ของเธอทำฉันหัวปักหัวปำ นี่ยังทำไม่เสร็จด้วยซ้ำ แล้วงานของเจ็นน์ก็เลยยังไม่ได้แตะเลย พอบ่นไปเป็นชุดแบบนี้ แชนนอนก็เลยหัวเราะแหะๆ บอกว่าไม่ได้เร่งรัดให้ทำให้เสร็จหรอก แต่แค่สงสัยว่ามันเงียบไปหน่อยเท่านั้นเอง เราก็เลยถือโอกาสสรุปคร่าวๆ ว่าเราทำอะไรไปแล้ว อะไรยังค้างอยู่

พอเราวางหูจากแชนนอน ก็ทำงานต่อจนเสร็จ (เท่าที่ตั้งใจไว้อ่ะนะ ที่เหลือที่เอาไว้ต่อวันจันทร์) แล้วก็ส่งอีเมลไปบอกเจ็นน์ (แก้ตัว) ว่าเรายังไม่ได้เริ่มทำงานให้เขา เพราะทำงานของแชนนอนซะทั้งวันเลย (เป็นความผิดแชนนอน ที่ให้งานเราเยอะ ไม่ใช่ความผิดเราที่ทำงานช้า อิอิอิ) รู้สึกเราจะออกจากออฟฟิศเป็นคนสุดท้ายอีกแล้ว นึกแล้วเศร้าใจในคุณภาพชีวิตของตัวเอง วันศุกร์ทั้งที แทนที่จะได้ไปดูหนงดูหนัง ดันต้องอยู่ออฟฟิศทำงานถึงสามทุ่ม เฮ้อ... นรกจริงๆ