| สมัยก่อนเวลาจะออกจากบ้านไปโรงเรียน และเวลากลับจากโรงเรียนมาถึงบ้าน เราจะต้องไปสวัสดีเตี่ยกับแม่ เพราะเด็กๆ จะถูกสอนให้สวัสดีพ่อแม่ก่อนออกจากบ้านและเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว ความจริงก็คือ เป็นการสอนให้เด็กบอกให้พ่อแม่ได้รับรู้ว่า เด็กกำลังจะไปโรงเรียน หรือกลับจากโรงเรียนแล้ว เป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ตอนนี้เราก็ยังทำอยู่ เวลาจะออกจากบ้าน ถ้าจะมากรุงเทพ ก็จะสวัสดีเตี่ยกับแม่ ถ้าไปใกล้ๆ ก็ยังต้องบอกว่า จะออกไปข้างนอก ไม่ใช่หายไปเฉยๆ นอกจากนี้เวลาไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ก็จะต้องเข้าไปสวัสดี เวลามีผู้ใหญ่มาที่บ้าน ก็ต้องเข้าไปสวัสดี เป็นมารยาทที่ดี ไม่รู้ว่าสมัยนี้ยังสอนกันอยู่หรือเปล่า เพราะ หลานๆ ของเรา เวลามาที่บ้าน ก็ไม่เห็นมาสวัสดีทักทายกันเลย มาถึงก็วิ่งไปหน้าโทรทัศน์เพื่อดูการ์ตูนหรือเล่นเกม ไม่ก็ออกไปขี่จักรยานเล่นโรลเลอร์เบลดนอกบ้าน ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว สมัยเราเด็กๆ กลับมาถึงบ้าน ก็ต้องรีบทำการบ้าน ทำเสร็จถึงจะได้ดูโทรทัศน์ทำอย่างอื่น เวลาจะสอบก็ต้องอ่านหนังสือ เป็นหน้าที่ เด็กๆ ทุกคนก็ทำแบบนี้ แต่เด็กสมัยนี้ อย่างหลานๆ เรา กลับมาบ้าน กระเป๋าข้าวของก็ไม่ต้องเก็บเอง มีบริวารคอยเก็บให้ แล้วก็พรวดพราดไปเล่น กว่าจะรู้ตัวว่าต้องทำการบ้านอ่านหนังสือก็สองทุ่มสามทุ่ม ต้องให้พ่อแม่มานั่งจ้ำจี้จ้ำไช คอยบอก ทั้งขู่ทั้งปลอบ ทั้งอ้อนวอน ทั้งๆ ที่จริงแล้ว ถ้าถูกครูตีหรือสอบตกก็เป็นเรื่องของตัวเอง (พ่อแม่ก็กลุ้มใจด้วย) ที่แปลกอีกอย่าง คือ เพิ่งรู้ว่าเด็กสมัยนี้ มีการลาโรงเรียนไปเที่ยวได้ด้วย หลานเรามันได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดตั้งหลายวันทั้งๆ ที่โรงเรียนไม่ได้ปิดเทอม พอเราถามเข้า พ่อมันบอกว่า เขียนจดหมายลาครูส่วงหน้าตั้งเดือนนึงแล้ว เราก็งงไปเลย ลาครูไปเที่ยว ตอนเราเด็กๆ นะ แทบจะไม่เคยขาดโรงเรียนเลย ต้องจำเป็นจริงๆ อย่างไม่สบาย (ครูก็อยากให้ลา เพราะกลัวไปติดเพื่อน) หรือมีใครตาย เรื่องไปเที่ยวนี่ไม่มีทางเลย รู้สึกว่าการขาดโรงเรียนต้องเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ไม่เข้าใจเลยว่าคิดกันได้ไง เขียนจดหมายลาไปเที่ยว แล้วครูก็ดันอนุญาตอีก บ้าจี้พอกัน แต่ก็นั่นแหละ ครูสมัยนี้ก็ไม่เหมือนครูสมัยก่อน กลัวผู้ปกครองจะตายไป หรือไม่เขาก็คิดว่า มีคนกล้าขอ ก็ต้องกล้าอนุญาตให้ ที่บ่นๆ มานี่ดูเหมือนกับเราอิจฉาเด็กสมัยนี้ หรือคิดว่าชีวิตตอนเด็กๆ ที่ผ่านมาขมขื่นเหลือเกิน ต้องทำโน่นทำนี่ที่ไม่อยากทำ แต่เปล่าเลย เราดีใจที่ตอนเด็กๆ มีคนสอนเราแบบนั้น แล้วก็ดีใจที่เราได้ทำตาม ทำให้เรากลายเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ในวันนี้ (..คือ ขี้บ่น เรื่องมาก เห็นอะไรๆ ก็ไม่ถูกใจไปหมด.. ^__^ ) ควาามจริงเราอาจจะเป็นคนตกยุคไปแล้ว ที่จรืงเราอาจจะโง่เอง หรือหัวอ่อนเกินไป ที่เชื่อและยอมทำตามที่ถูกสอน เด็กสมัยนี้ กล้าคิด กล้าทำ กล้าแสดงออก โตเร็ว มีการพัฒนากว่าสมัยเรา แต่เราดันเป็นไดโนเสาร์ที่ยังมองว่า อะไรๆ ควรเป็นเหมือนเมื่อก่อน และการพัฒนาเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น มันเป็นไปในทางเสื่อม มากกว่า ทางที่ดีขึ้น จบการบ่นจาก a bitter, grumpy, old woman... -_-"
แนะนำให้ไปอ่าน--->วินทร์ เลียววาริณ เขียนปีกแดงตอนนี้ได้ตรงใจดีจัง
ปีกแดงตอนที่ 9 ว่าด้วยเรื่องของความรัก
|