พูดถึงเรื่องสะกดชื่อเป็นภาษาอังกฤษเนี่ย ขอนอกเรื่องนิดนึง ตอนเรายังเรียนชั้นประถม เก๋เล่าให้ฟังว่า เพื่อนของเขาชื่อ "พวงเพ็ญ" บอกว่าสะกดชื่อตัวเองว่า "Pvngpen" เก๋ก็บอกเขาไปว่าสะกดแบบนั้นมันไม่ถูก จะต้องสะกดว่า "Puangpen" ตะหาก แต่พวงเพ็ญก็ยืนยันว่า ตัวเองสะกดถูกแล้ว ถ้าจะไม่สะกดแบบนี้ ก็อาจจะสะกด ว่า "Pwngpen" ก็ได้ เก๋มาเล่าเพื่อที่จะหาพวก โดยถามเราว่า เราเห็นด้วยไหม ว่า พวงเพ็ญผิด เราก็บอกว่า "เห็นด้วยๆ ๑๐๐% เลยจ้ะ" คือ เขาสะกดตามการเขียนภาษาไทย (ไม่ใช่ตามการออกเสียง) เป็นภาษาอังกฤษ “พ-ว-ง-เ-พ็-ญ” ก็เลยกลายเป็น “P-V-NG-P-E-N” ไป ฟังดูแล้วอาจจะขำ แต่เราว่าเมื่อก่อน (เหตุการณ์นี้คือสมัยเราอยู่ประถม อย่างต่ำๆ ก็ ๑๗–๑๘ ปีมาแล้ว) มีคนเข้าใจแบบนั้นเยอะ สมัยนี้คงไม่มีแล้ว เด็กสมัยนี้เก่งๆ ภาษาอังกฤษกันทั้งนั้น เพราะสิ่งแวดล้อมส่งเสริม (ตามกระแสโลกาภิวัฒน์) และเขาก็กล้าพูด กล้าใช้ภาษาอังกฤษกันด้วย

ก่อนที่เราจะไปเรียนที่อังกฤษ เราเคยไปหารองอธิการบดี เพื่อขอหนังสือรับรองสำหรับใช้สมัครเข้ามหาวิทยาลัย ท่านก็ถามว่า "ชื่ออะไร" เราบอกว่า “นิจวรรณ ค่ะ สะกด N-I-T-C-H-A-W-A-N ค่ะ” ท่านรองอธิการบดีชมว่า “สะกดถูกหลักนี่” ทำเอาเราหน้าบาน เพราะนานๆ จะมีคนบอกว่าสะกดอย่างที่เราสะกดน่ะถูก ความจริงมีคนบอกว่า ชื่อ น่ะ เป็นของเฉพาะตัว อยากจะสะกดอย่างไรก็สะกดได้ ถึงไม่ถูกหลักตามราชบัณฑิตฯ ก็เถอะ แต่เราเป็นคนบ้าหลักการ ก็เลยทำตามนั้นไป เราว่ามันก็เรียบร้อยดีเป็นมาตรฐานเดียวกันดี

เราไม่ค่อยชอบเขียนชื่อภาษาอังกฤษของเราด้วยชื่อเล่น (หรือที่จริงคือชื่อย่อเพราะเราไม่มีชื่อเล่น ^_^) ปกติจะเขียนเต็มตลอด เพราะถ้าเขียนชื่อเล่นจะเป็น "Nit" ซึ่งแปลว่า “ไข่เหา” ใครจะอยากชื่อไข่เหากันล่ะ ใช่มะ... นอกจากนี้ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือ คนที่ได้ยินคำว่า nit มักโยงไปถึงคำอื่นๆ อย่าง nitwit (คนประสาทไม่เต็มเต็ง) nitpick (จุกจิกจู้จี้ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ) ซึ่งพวกเพื่อนๆ ฝรั่งที่เราสนิทด้วยก็จะบอกว่า "ก็ไม่เห็นจะน่าต้องบ่นอะไรเลยนี่นา มันก็เป็นคำที่ค่อนข้างจะบรรยายเกี่ยวกับตัวเธอได้ใกล้เคียงดีนี่นา" ฮึ่มม...ฝากไว้ก่อนเถอะ :-(

ตอนเราไปเรียนแล้ว คนอังกฤษส่วนใหญ่ไม่ได้มีปัญหากับการออกเสียงชื่อเราเท่าไหร่ คือเขาก็อ่านยากน่ะนะเพราะไม่คุ้น แต่พอออกเสียงให้ฟัง เขาก็ออกเสียงตามได้ค่อนข้างใกล้เคียง เวลาเขียนก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร นอกจากต้องตั้งสติเล็กน้อย ตอนกลับมาทำงาน เราทำงานกับบริษัทอเมริกัน เอกสารต่างๆ ในบริษัทใช้ภาษาอังกฤษ (แบบอเมริกัน ที่สะกด realise ว่า realize, organise ว่า organize) เป็นหลัก เช่น e-mail หรือ เอกสารแจ้งเรื่องต่างๆ ในที่ทำงานจะเป็นภาษาอังกฤษหมด ป้ายชื่อที่ติดหน้าบูธก็จะเป็นภาษาอังกฤษด้วย ทุกคนก็จะรู้จักชื่อกันในรูปตัวสะกดภาษาอังกฤษ ถ้าชื่อธรรมดาๆ ก็แล้วไป จะสะกดยังไงก็เดากันได้ว่าชื่ออะไร แต่คนที่ชื่อเแปลกหรือกำกวมเนี่ย จะโดนเรียกชื่อผิดไป ตอนแรกๆ คนจะเรียกเราว่า “นิด-ชา-วัน“ เพราะเขาไม่เคยเห็นเราเขียนชื่อเป็นภาษาไทย อยู่นานๆ ไปก็จะเรียกกันถูกมากขึ้น แต่ตอนนี้ก็ยังมีคนที่เรียกแบบนั้นอยู่ คือ มันเป็นธรรมชาติของคนน่ะนะ ตอนแรกตัดสินใจเรียกว่ายังไงก็มักชินปาก เปลี่ยนยาก มีพี่อีกคนนึงชื่อ "Kanit" เราก็เรียกเขาว่า "พี่คณิตๆ" อยู่เป็นนาน จนมีคนมาบอกว่า พี่เขาชื่อ "กนิษฐ์" เราถึงได้รู้ตัว แต่แหม… พี่เขาก็ไม่ท้วงกันเลย (แต่มานึกๆ ดู เราก็ไม่ได้ท้วงคนที่เรียกเราว่า นิด-ชา-วัน เหมือนกัน ขี้เกียจน่ะ พี่เขาก็คงคิดยังงั้นเหมือนกัน) แต่พี่เขาก็สะกดถูกตามหลักราชบัณฑิตฯ นะ ก.ไก่ นำหน้าให้ใช้ตัว K แต่ตัว ค.ควาย ก็ให้ใช้ K เหมือนกัน บังเอิญว่า ชื่อ คณิต ฟังดู Common กว่า เราก็เลยพลาด

พูดถึงคนอังกฤษไปแล้ว คนไทยไปแล้ว ที่นี้คนอเมริกันมั่ง เขาก็ออกเสียงชื่อเรา OK นะ แต่เวลาเขียนนี่สิ ถ้าให้เขียนเองจากการออกเสียง หรือเห็นตัวสะกดแว๊บๆ แล้วให้เขียน ร้อยละ ๙๙ จะเขียนเป็น Nitchiwan หรือ Nichiwan คือพยางค์กลางเนี่ย ใช้ตัว I ตลอด ไม่ใช้ตัว A เราก็เป็นงง เอ... มันกลายเป็น "นิท-ชิ-วัน" ไปได้ยังไง แต่หลังจากคลุกคลีกันนานๆ ก็เข้าใจ เราว่าเขาต้องนึกว่าชื่อเราเป็น "นิท-ไช-วัน" แน่ๆ เลย เพราะคนอเมริกันเขาจะออกเสียงตัว I ที่ไม่มีตัวสะกดเป็น"สระไอ" ไม่ใช่ "สระอิ" เช่น vitamin ออกเสียงว่า ไวตามิน ในขณะที่คนอังกฤษออกเสียงว่า วิตามิน หรือ อย่าง มัลไทมีเดีย (อเมริกัน) กับ มัลติมีเดีย (อังกฤษ) เป็นต้น เคยมีพี่คนนึงเขาไปทำงานที่อเมริกา เขาชื่อ "วิกรม" สะกดว่า "Vikrom" ฝรั่งอเมริกันอ่านปุ๊บ ทักเลย “เฮลโล ไว-กรม” ถ้าเป็นคนอังกฤษเขาคงอ่านถูกเป๊ะตามเสียงภาษาไทยไปแล้ว

เคยมีเพื่อนเราคนนึ่ง บอกว่าชื่อเรา ผิดหลักไวยกรณ์ เราก็นึกว่า "เฮ้ย อุตส่าห์เขียนตามราชบัณฑิตฯ แล้วยังผิดอีกก็ไม่มีหลักการอะไรถูกแล้ว" เขาบอกว่า “ไม่ใช่ๆ ที่ว่าผิดเนี่ย มันผิด tense น่ะ -- นิจ จะ แล้ว วัน ได้ไง... ต้อง นิจ จะ วิน ถึงจะถูก” เราต้องใช้เวลาคิดแป๊บนึงถึงจะถึงบางอ้อ คือ เขาหมายถึงว่า "นิจ will won" ไม่ได้ ผิดไวยกรณ์อังกฤษ เพราะ verb ที่ตามหลัง "จะ" ต้องเป็น verb ช่อง ๑ เพราะฉะนั้นที่ถูกต้องเป็น "นิจ will win" แล้วแปลงกลับมาเป็น "นิจจะวิน" เราก็ขำ แหม… เข้าใจคิด พอมาเมื่อวานนี้ได้ e-mail จากพี่ที่ทำงาน เขาจะขอให้เราช่วยทำงานให้ ขึ้นต้นมาถึงก็ “Nitchawin” มาเลย เราเห็นแล้วหัวเราะกิ๊กออกมา คิดในใจ “แหม พี่... เห็นชื่อนิจผิดไวยกรณ์เลยแก้ให้ซะเลยใช่ไหมเนี่ย” ซักพัก พี่เขาเดินมา บอกว่า ขอโทษทีที่เขียนชื่อเราผิด :-)