เคยได้ยินมาว่า คนปกติเวลาฝัน ภาพที่เห็นจะเป็นขาวดำ คนที่ฝันเป็นสี เป็นคนไม่ปกติ ไม่ค่อยอยากเชื่อ เพราะเรารู้สึกว่าภาพในฝันของเราเป็นสี (หรือที่จริงเป็นเพราะเราผิดปกติ!) พยายามจะสังเกตอยู่เหมือนกันว่าเราเห็นเป็นสีจริงๆ หรือ เรารู้ว่าอะไรเป็นสีอะไรแล้วก็คิดว่ามันเป็นสีนั้นๆ แต่พอเวลาฝันจริงๆ ก็มัวแต่ฝัน ไม่มีสติพอจะมานึกว่า เอ… ที่มองเห็นนี่เป็นสีหรือขาวดำ แต่ถ้ารู้ตัวมีสติก็ไม่เรียกว่าฝันสิเนอะ เมื่อคืนที่นึกได้ว่ากำลังฝัน ก็ดันมัวแต่ดีใจที่ไม่ใช่เรื่องจริง เลยลืมดูไปว่ารถที่เราไปชนเป็นสีหรือขาวดำ

ว่าเรื่องฝันๆ แล้วก็นึกไปถึงเรื่องฝันเป็นภาษาอังกฤษ เขาว่า คนที่ไปอยู่ต่างประเทศเนี่ย ถ้าจะบอกว่าภาษาอังกฤษ"เข้าฝัก"แล้วเนี่ยต้องฝันเป็นภาษาอังกฤษ เพราะมันเป็น Subconscious ครั้งแรกที่เราฝันเป็นภาษาอังกฤษ ตอนตื่นขึ้นมาก็ไม่ได้นึกอะไร แบบว่าจำฝันไม่ค่อยได้ แต่พอนึกได้ก็ เฮ้ย… เราฝันเป็นภาษาอังกฤษแล้วนี่นา ฮ่าๆ เจ๋งเจงๆ แต่จะว่าไปมันก็ไม่ได้เจ๋งอะไรหรอก ตอนตื่นๆ พูดภาษาอังกฤษห่วยๆ ยังไง ตอนฝันก็พูดห่วยๆ อย่างงั้นหละ

อืมม์… เผอิญไปอ่านเจอเรื่องจดหมายที่ken99เขาเอามาจากหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน (เป็นหนังสือพิมพ์ ที่ดูเหมือนจะมีข้อเขียนอะไรดีๆ เยอะ เห็นใครๆ ก็ชอบอ่านๆ แล้วก็เอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุย เราก็ได้แต่ฟังๆ ไม่เคยอ่าน แต่ปกติเราไม่ค่อยได้อ่านหนังสือพิมพ์รายวันซักเท่าไหร่ ถ้ามีเวลาก็จะเปิดๆ ไทยรัฐที่บ้านที่แม่กลองรับเป็นประจำ ที่จะซื้อเองบ้างก็มี มติชนวันฉบับวันอาทิตย์ เพราะเป็นแฟนข้อเขียนของคุณประภาส แต่ก็ไม่ได้ซื้อทุกอาทิตย์หรอกเพราะลืม) ก็ไม่มีอะไรหรอก เราจะจะบอกว่าข้อเขียนเรื่องจดหมายเนี่ย ทำให้นึกถึงที่เก๋เคยเขียนไว้ ว่าชอบจดหมายจริงๆ มากกว่าอีเมล์ ถึงจะได้รับช้า แต่ได้อารมณ์มากกว่ากันเยอะ เห็นด้วย! ชอบเวลาที่ได้รับจดหมาย อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า แต่เป็นคนบ้าที่มีความสุข :-)