| เมื่อสองสามวันก่อนเราฟังวิทยุช่องจราจรเอฟเอ็ม ๙๑ ได้ยินแว่วๆ ว่าการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยเขาทำเอกสารหัดพูดภาษาอังกฤษ (และดูเหมือนจะมีเทปด้วย) ออกมาแจก (รู้สึกว่าจะแจกเฉพาะคนขับแท็กซี่ นัยว่าเป็นการช่วยให้สามารถสื่อสารกับนักท่องเที่ยวต่างชาติได้ดีขึ้น ก่อนหน้านี้มีการแจกแผนที่ ๒ภาษา สำหรับแขวนไว้ที่เบาะ สำหรับให้นักท่องเที่ยวดูและชี้บอกว่าต้องการจะไปไหน) เราพูดแต่ว่า เหมือนว่า รู้สึกว่า เพราะไม่ได้ฟังรายละเอียดจริงๆ เลย จับเอาเลาๆ จากคำพูด คำสนทนาของพิธีกรที่เอฟเอ็ม ๙๑ กับคนที่โทรมา เท่าที่ฟังดูก็รู้สึกว่าจะยังมีคนอยากได้อีกมาก เพราะเขารู้สึกว่าเป็นประโยชน์มาก ส่วนคนที่ได้ไปแล้วก็รู้สึกว่าจะมีความกระตือรือร้นกับการเรียนมาก เมื่อวานได้ยินมีคนหนึ่งโทรมา แล้วก็คุยว่ากำลังหัดพูดอยู่ แล้วยังมีการแนะนำอีกว่า ให้ค่อยๆ หัด ค่อยๆ จำ วันละหน้า สองหน้าก็พอ พอจำได้แม่นแล้วค่อยจำเพิ่มขึ้น พอมาวันนี้มีคนขับแท็กซี่อีกคน โทรมารายงานจราจร พอพูดจบแล้วเขาก็บอกว่า คุณวีรยุทธครับ (พิธีกรของเอฟเอ็ม ๙๑) Good Evening ครับ สวัสดีตอนเย็นๆ นะครับ เราฟังแล้วยิ้มเลย จดหมายจากแดนไกลเมื่อวานกลับมาบ้าน เจอจดหมายมานอนรออยู่ในตู้จดหมาย หน้าซองเขียนว่ามาจากกอล์ฟ ลายมือโย้เย้เชียว (อิอิ) แต่ติดแสตมป์น่ารักเลยให้อภัย เราถือจดหมายเดินยิ้มขึ้นลิฟท์มา เอ... ซองมันโป่งๆ เหมือนมีอะไรข้างในที่ไม่ใช่กระดาษ พอเขย่าๆ แล้วมีเสียงแกรกๆ เอ๊ะ กอล์ฟใส่อะไรมาให้เราฟะ เริ่มหุบยิ้มทันที นึกถึงเชื้อแอนแทรกซ์ขึ้นมาทันที ก็เขาบอกว่าให้ระวังจดหมายที่จ่าหน้าซองด้วยลายมือโย้เย้ไง ยิ่งจดหมายที่สะกดชื่อที่อยู่ผิดๆ ถูกๆ ยิ่งน่ากลัวใหญ่
พอเราเอาคัทเตอร์มาตัดซองปรากฏว่ามีผงแป้งขาวๆ ร่วงกราวลงมา เฮ้ยๆๆ เอาไงดีฟะ นี่เราหายใจเอาเชื้อแอนแทรกซ์เข้าไปแล้วหรือเปล่า พอหยิบจดหมายออกมา แกะลวดเย็บกระดาษเย็บที่เย็บที่มุมออก ก็เจออะไรขาวๆ หน้าตาเหมือนยาพาราเซตามอลเอามาบดๆ เราคิดในแง่ดีว่ามันคือส่วนหนึ่งของ ลูกอมหัวใจสีหวานๆ (แหว่งๆ) ที่กอล์ฟได้จากป็อปเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์แน่ๆ เลย ดีใจจังที่อุตส่าห์แบ่งมาให้เรา ขอบคุณมากๆ อืมม์ ถ้าได้เป็นอันสีๆ ก็จะดีกว่าอะนะ มันจะได้ดูไม่เหมือนผงแป้งเชื้อแอนแทรกซ์ไง (อิอิ) อ่านจดหมายกอล์ฟไปก็ยิ้มไป กอล์ฟเขียนมาสั้นๆ ๑ หน้า A4 เท่านั้นหละ แต่เราก็ค่อยๆ อ่าน อ่านช้าๆ เพราะอย่างที่เคยว่าไปแล้วว่า เวลาได้จดหมายทีไรก็ดีใจๆ อ่านซ้ำเสียหลายรอบ ชอบๆๆ วินโดว์สช่วงนี้มีงานที่ใช้แรงมากๆ และเสียเวลา อย่างเมื่อวานเราต้องพิมพ์รายงานให้ลูกค้าประมาณ ๒,๐๐๐ แผ่น วันนี้ก็พิมพ์แบบอีกหลายร้อยแผ่น เวลาสั่งพิมพ์ไปแล้วมันจะค่อยๆ ส่งไปที่เครื่องพิมพ์ใช้เวลาพักหนึ่ง ซึ่งช่วงเวลานี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอๆ เราก็เลยแก้ปัญหาด้วยการเปิดโปรแกรมขึ้นมาหลายๆ วินโดว์ส(ภาษาไทยเขาเรียกว่า “บัญชร”) สั่งพิมพ์ในวินโดว์สหนึ่งแล้วก็ปล่อยให้มันรันไป แล้วก็สลับไปสั่งพิมพ์อีกวินโดว์สหนึ่ง (ทำแบบเดียวกับเวลาเซิร์ฟอินเตอร์เน็ตอะนะ เปิดหน้านี้แล้วก็รอให้มันโหลดขึ้นมา แล้วเราก็เปิดวินโดว์สใหม่ ไปหน้าอื่นๆ แล้วก็ค่อยมาอ่านหน้าแรกทีหลัง) สลับไปสลับมามัลติทาสกิ้งสุดๆ พอเราทำแบบนี้ทั้งวันมันก็ชักเบลอๆ วันนี้กลับมาบ้าน เปิดทีวีจะดูรายการรัฐบานหุ่นช่องไอทีวี แต่มันยังไม่ถึงเวลา เราก็เลยคิดว่าเปิดไปดูช่องหนังทางเคเบิ้ลก่อนดีกว่าว่ามีหนังอะไรฉายบ้าง หยิบรีโมทขึ้นมาแล้วก็คิดในใจว่าจะ Minimize ช่องไอทีวีก่อน แล้วจะเปิดวินโดว์สใหม่เป็นช่องเคเบิ้ลแล้วเดี๋ยวค่อย Maximize ช่องไอทีวีขึ้นมาดูใหม่ว่ารัฐบานหุ่นมาหรือยัง เฮ้อ... ชีวิต |
