สรุปข่าวประจำอาทิตย์ดีกว่า

วันจันทร์ ยังรู้สึกว่ามีผลงานอยู่เลย ออก Spec สำหรับเช่าเครื่องคอมพิวเตอร์ล็อตใหม่ได้สำเร็จ แต่พอวันอังคาร รู้สึกเซ็งขึ้นมาติดหมัด เพราะทำงานไม่ทัน แม่โทรมาเราก็ทำตัวงี่เง่า พูดจาไม่รู้เรื่อง เก๋โทรมาหาเราตอน 2 ทุ่ม เรายังอยู่ที่ออฟฟิศ เก๋บอกให้เรากลับบ้านได้แล้ว แต่เราก็ยังดันทุรังอยู่ต่ออีกเกือบชั่วโมง เพราะอยากจะเคลียร์งานออกไปบางส่วน แต่ก็ไม่ได้อะไรเพิ่มมากนัก เพราะสมองตายไปหมดแล้ว

พอกลับมาบ้านก็ตะลึงพร้อมกับซาบซึ้งน้ำตาคลอเบ้า เพราะในห้องครัวมีบะหมี่แห้งวางอยู่ห่อหนึ่ง และในตู้เย็นมียำมะม่วงเจ้าประจำที่สาธุประดิษฐ์ กับนมเปรี้ยวบีทาเก้นรสยาคูลท์ (ที่จริงเขาชื่อรสอื่นอะนะ แต่รสชาติเหมือนยาคูลท์มาก) เก๋อุตส่าห์ซื้อเสบียงมาตุนไว้ให้เราเพราะเห็นว่าเราทำงานดึกๆ ดื่นๆ ปกติเราไม่ค่อยกินบะหมี่แห้ง ถ้าไม่ใช่บะหมี่สนามหญ้า แต่วันนั้นบะหมี่แห้งอร่อยจัง...

วันพุธ ระเบิดลง เพราะมีคนเอาแต่ใจตัวเองและไม่ฟังเหตุผล มาสั่งให้ลูกน้องเราทำงานที่เรารู้สึกว่าเกินสโคป เราก็เถียงหน้าดำหน้าแดงแบบไม่กลัวตาย (ประมาณว่าเขาใหญ่กว่าเราอ่ะนะ) ก็รู้ทั้งรู้ว่าเถียงไปก็ไม่ชนะ เพราะกระดูกเราเล็กกว่าเขาประมาณ 3 เบอร์ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ อ่ะ สุดท้ายทนไม่ไหว (แพ้ไปแล้ว ก็เป็นไม้ซีกอะนะ จะไปสู้ไม้ซุงได้ไง) เลยบอกว่า ไม่เอาแล้วพี่ไปโวยเอากับทอม (นายใหญ่) เอาเองละกัน

พอมวยเลิก พวกคนดู/ไทยมุงที่หดกลับเข้าไปบูธตัวเองตอนมวยเริ่ม ก็กลับออกมาพูดจาสนับสนุนเรากันใหญ่ หนอย... ตอนที่เราเถียงฉอดๆ ไม่รู้จักออกมาช่วย ดันปล่อยให้เราสู้อยู่คนเดียว เขาบอกว่า ก็น้ำมันกำลังเชี่ยว ไม่อยากเอาเรือไปขวาง

วันพฤหัส รู้สึกตื้อๆ ประมาณว่าแฮงก์มาจากวันก่อนๆ ไม่แน่ใจว่าตกลงเราควรจะยังทำงานไอทีนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน มีปัญหารอบด้าน นอกจากจะต้องตีกับคนอื่นๆ อย่างที่เกิดขึ้นข้างบน ก็ยังมีปัญหากับลูกน้องที่อายุมากกว่าอีกด้วย คือเขาไม่รู้สึกว่าเราจะเป็นนายเขาได้ เพราะเราไม่ค่อยมีความรู้ทางคอมพิวเตอร์ เขาคิดว่าเขารู้เยอะกว่าเรา สั่งอะไรเขาก็เลยไม่ค่อยเชื่อ เราก็คิดๆ ว่าแบบนี้มันไม่เวิร์ค ทอมก็บอกว่าเขาจะเรียกคนนี้ไปคุย เราบอกว่าก็ว่าคงไม่ค่อยได้เรื่อง เพราะคงฟังกันไม่รู้เรื่องเพราะภาษาเขาค่อนข้างอ่อนแอ แถมความเคารพมันสั่งกันไม่ได้ ถ้าเราเป็นเขา เราก็คงไม่ปลื้มตัวเราซักเท่าไหร่ อะไรๆ ก็ทำไม่เป็น

วันศุกร์ มีหัวหน้าหย่ายยยย จากแคนซัสมาเยี่ยมออฟฟิศ กลางวันก็เลยมีอาหารกลางวันเลี้ยง วันนี้ก็เลยไม่ค่อยได้ทำงาน เพราะใช้เวลากินข้าวชั่วโมงครึ่ง แถมตอนบ่ายมีพรีเซนเทชั่นโดยนายใหญ่คนนี้ด้วย เรื่องราวก็เดิมๆ พูดจาปากหวานตามประสาคนอเมริกัน บอกว่าพนักงานที่กรุงเทพฯทำงานได้ดีมากๆ และบริษัทยังคงมีสถานการณ์ทางการเงินที่ดีอยู่ถึงแม้เศรษฐกิจที่อเมริกาจะถดถอย เราได้ยินกันจนชินแล้ว แต่ก็จำต้องฟัง เพราะว่าเขาเป็นนายหย่ายยย

วันนี้ได้ออกจากออฟฟิศเร็ว (ห้าโมงครึ่ง) เพราะเอารถไปเข้าอู่ (เปลี่ยนน้ำมันเครื่อง เช็คสภาพต่างๆ) ไปรับรถแล้วก็ว่าจะไปดู ออสตินพาวเวอร์ รอบหกโมงกว่าๆ แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ไปเพราะขี้เกียจ

ท่าทางเราจะอาการหนักจริงๆ เพราะปกติไม่เคยขี้เกี่ยจเกี่ยวกับการดูหนัง...

ปล. มีคนสงสัยบ้างไหม ว่าใครกำลังเรียนอยู่ที่ Universite Montpellier ในประเทศฝรั่งเศส??