หมอให้เราอ้าปาก แล้วเขาก็เอาไฟฉายส่องดูคอเรา แล้วบอกว่าแค่ค่อยยังชั่วหนิ ต่อมทอนซิลอักเสบเรื้อรังไปแล้ว รักษาไม่หายขาดหรอก จากนั้นก็เอาไฟฉายมาส่องจมูกเรา แล้วก็พูดคล้ายๆ กับคราวที่แล้ว เพียงแต่คราวนี้หมอพยายามพูดให้ซอฟท์ขึ้น โดยถามว่ากลัวโดนฉีดยาหรือเปล่า เราไม่กลัวก็เลยส่ายหัว (แต่ทำหน้างงๆ เพราะไม่แน่ใจว่าหมอจะมาไม้ไหน)

หมอบอกว่า อาการที่เราเป็นนี้ ถ้าจะให้หายก็ต้องผ่าตัด แต่ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก ถ้าบอกว่าผ่าตัดคนจะกลัว แต่ที่จริงมันก็ไม่ต่างอะไรจากการฉีดยา เราถามว่า ผนังกั้นโพรงจมูกเบี้ยวเนี่ยมันเกิดขึ้นได้ยังไง เป็นมาแต่กำเนิดเหรอ หมอบอกว่า บางคนก็ไม่ได้เป็นมาแต่กำเนิด แต่ถูกชนหรือถูกกระแทกแล้วก็เบี้ยวไป

เราก็ถามว่าแล้วจะผ่าตัดยังไง เขาบอกว่าก็ผ่าตัดแล้วก็ดัดกระดูกมันกลับมาเข้าที่ อย่างของเรานี่จะต้องตัดทอนซิลออกไปด้วย เพราะมันอักเสบเรื้อรังรักษาไม่หายแล้ว เขาบอกว่า ถ้าเราผ่าตัดผนังกั้นจมูกซะตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว เราคงไม่ต้องตัดทอนซิล (เรารู้สึกว่าหมอต้องโมเมแน่เลย เมื่อ 10 ปีที่แล้วเราอาจจะยังไม่เป็นอะไรซักหน่อย) ตอนนี้กลายเป็นว่า ถ้าเรานอนดึกหน่อย หรืออ่อนแอหน่อย ก็จะเป็นทอนซิลอักเสบขึ้นมาอีก และการตัดทอนซิลออกอย่างเดียวก็ไม่ช่วยอะไร เพราะสาเหตุจริงๆ คือ ผนังกั้นโพรงจมูกคด (อะแฮ่ม... คราวนี้ตั้งใจฟังว่าหมอจะเรียกว่าอะไร)

หมอถามว่าเราทำงานอะไร เบิกได้หรือเปล่า เราบอกว่าเบิกได้ หมอก็บอกว่าน่าจะผ่าตัดนะจะได้หายขาด ถึงแม้จะไม่จำเป็นต้องผ่าตัดทันที แต่ควรจะทำให้เร็วที่สุด เพราะปล่อยนานไปสุขภาพเราก็จะแย่ลง ยังไงก็ไปเคลียร์งานมาให้เรียบร้อย ต้องนอนพักที่โรงพยาบาล 2 วัน แล้วก็นอนพักที่บ้านประมาณอาทิตย์หนึ่ง (เราฟังแล้วก็งงๆ ตกลงมันรุนแรงหรือไม่รุนแรงฟะ สรุปว่าท่าทางจะต้องพักเกือบ 2 อาทิตย์แหนะ) เราถามว่ามีเคสแบบนี้เยอะไหม หมอบอกว่า เยอะ หมอมีผ่าตัดแทบทุกอาทิตย์

หมอไม่ได้ให้ความกระจ่างเรามากไปกว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว และเราก็ไม่ได้ถามอะไรมากด้วย เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะยังไม่ผ่าตัดอะไรทั้งสิ้น กะว่าจะรอให้เจ็บคอทอนซิลอักเสบอีกรอบหนึ่งก่อน แล้วก็จะเปลี่ยนไปหาหมอที่อื่น (อาจจะเป็นโรงพยาบาลตาหูคอจมูกที่พี่ปุ๊กแนะนำ) แล้วดูซิว่าหมอคนใหม่จะยังวินิจฉัยว่าเราต้องผ่าตัดอยู่อีกหรือเปล่า....

รองเท้า

แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนที่ไปเที่ยวเมืองจีน มีคนที่ร่วมไปทัวร์เดียวกันถามว่า ที่บ้านเราทำกิจการอะไร พอแม่บอกว่า ขายไม้ คนที่ถามก็บอกว่า “ขายไม้นี่ดีนะ ไม่เหมือนของฉัน ฉันขายรองเท้า” เขาบอกว่า

“คิดดูสิ ร้านฉันนะ มีรองเท้าวางอยู่เต็มร้าน คนซื้อเขาก็เข้ามามองๆ ขอลองคู่โน้นคู่นี้ ฉันก็หยิบมาให้ลองเยอะแยะไปหมด เสร็จแล้วเขาบอกว่าไม่ถูกใจเลยซักคู่หนึ่ง ฉันอยากจะรู้นักว่ารองเท้าแบบไหนที่เขาว่าดี สวยถูกใจเขา แต่พอฉันดูรองเท้าที่เขาใส่มา ก็ไอ้แค่รองเท้าแตะฟองน้ำธรรมดาๆ แค่นั้นเอง...”