แต่หลังจากได้ยินเสียงวิจารณ์ค่อนข้างดี (แอบอ่านวิจารณ์ในมติชน อ่านแค่ตรงสรุป เขาชมพล็อตเรื่องแต่บอกว่า แห้งแล้งไปหน่อย เพราะไม่มีบทผู้หญิงมาช่วยเสริมสร้างบรรยากาศ แล้วเขาก็บ่นกับตัวเองว่า ใช้คำว่า “แห้งแล้ง” ดูจะขัดๆ กับหนังที่คืบก็ทะเล–ศอกทะเลไปซักหน่อย) เราคิดว่าต้องเชื่อเครดิตของ Peter Weir กับ Russel Crowe เสียหน่อย พอไปดูแล้วก็ไม่ผิดหวัง (อะแฮ่ม... สำหรับคนที่มาอ่านเรื่องนี้ก่อนไปดู แล้วเกิด “คาดหวัง” มากกว่าเรา ห้ามมาบ่นทีหลังว่าไม่ชอบล่ะ – ทฤษฎีสัมพันธภาพในการดูหนัง มีจริงนะ เขา(นิจวรรณ)ว่าไว้ว่า ถ้ามีความคาดหวังกับหนังมากเกินไป หนังดีๆ ก็อาจจะไม่สนุกได้ แต่ถ้าไม่ค่อยคาดหวังอะไรมาก หนังที่ไม่ค่อยดีก็อาจจะดูสนุกขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ)

หนังทำจากนิยายที่จับเอาเหตุการณ์ช่วงที่นโปเลียนกำลังเรืองอำนาจและไล่บุกยึดครองยุโรป เป็นเรื่องของกัปตัน Jack Aubrey กับเรือของอังกฤษชื่อ HMS Surprise และความพยายามในการหลบเลี่ยงการโจมตีจากเรือฝรั่งเศสชื่อ Acheron ซึ่งเป็นเรือที่ใหม่กว่า ใหญ่กว่า แล่นได้เร็วกว่า มีออาวุธปืนที่ดีกว่า รัสเซล โครว์ มาเล่นเป็นกัปตัน Jack ที่มีความสามารถไหวพริบในการบังคับบัญชาเรือ เก่งทั้งการวางแผน เก่งทั้งการบริหารและบังคับบัญชาคน และบางครั้งก็มีโชคดีด้วย ด้วยฝีมือกัปตันเขาสามารถพาเรือเซอร์ไพรส์รอดการโจมตีได้ถึง 3 ครั้ง 3 คราและในที่สุดสามารถเอาชนะและยึดเรืออาเครอนได้

ได้ยินเขาพูดกันว่า รัสเซล น่าจะได้เข้าชิงรางวัลออสการ์อีกปีจากเรื่องนี้ เราว่าก็มีโอกาสเป็นไปได้ ไม่ใช่เพราะการแสดงที่โดดเด่นอย่างเดียว แต่เพราะคิดว่าหลังๆ นี้กรรมการออสการ์มักจะให้เครดิต(มากเกินไป?)กับดาราที่เคยได้เข้าชิงออสการ์มาก่อนแล้ว พี่รัสเซลนี่ได้เข้าชิงมา 3 ปีติดต่อกันแล้ว จะได้ชิงเป็นปีที่ 4 หรือเปล่าต้องคอยติดตาม

คนอื่นๆ อาจจะชอบความมีไหวพริบ เฉียบขาด กล้าตัดสินใจ มุทะลุดุดันและเป็นฮีโร่ของกัปตันแจ็ค แต่เรากลับชอบตัวละคร Dr. Stephen Maturin หมอประจำเรือมากกว่า (ถึงมากที่สุด) ดร.สตีเฟนเป็นเพื่อนสนิทของกัปตันแจ็ค เป็นหมอผ่าตัดที่มีฝีมือสุดยอดขนาดผ่าตัดลูกกระสุนออกจากสมองคนโดยใช้ช้อนกาแฟกับเหรียญเงินได้ แล้วคนที่โดนผ่าตัดก็รอดชีวิตด้วยอ่ะนะ (แล้วยังสามารถผ่าตัดเอากระสุนออกจากพุงตัวเองได้อีกตะหาก – ฉากนี้เป็นฉากที่เราชอบที่สุดเลย เพราะมีทั้ง Drama Sentimental และ Humour ครบทุกอารมณ์ในฉากเดียว)

แต่เราไม่ได้ชอบดร.สตีเฟนเพราะความเก่งอย่างเดียวหรอกนะ แต่เขาเป็นคนที่สร้างสีสรรบรรยากาศที่แตกต่างให้กับหนังทำให้ดูสนุกขึ้นเยอะ เขาเป็นคนเดียวที่กล้าวิพากย์วิจารณ์การตัดสินใจของกัปตันได้ซึ่งๆ หน้าในขณะที่ทุกคนในเรือต้องเคารพและเชื่อฟังการตัดสินใจของกัปตันอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เป็นเพื่อนสนิทที่กัปตันปรึกษาได้(ถึงแม้จะไม่ฟังคำแนะนำก็ตาม) เป็นคนที่เล่นเชลโลคู่กับไวโอลินของกัปตันแจ็คยามพักผ่อน เป็นคนที่ไปโวยกับกัปตันเพราะผิดสัญญาไม่ยอมให้แกแวะสำรวจธรรมชาติดูนกที่หมู่เกาะกาลาปาโก้ส (สตีเฟนเป็นทั้งหมอผ่าตัดและนักธรรมชาติวิทยา ทีมาออกเรือนี่ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากจะได้เห็นดินแดน เห็นชิวิต เห็นพืชพรรณธรรมชาติ ที่แกไม่เคยเห็นที่อังกฤษบ้านเกิดของตัวเอง)

แล้วก็ดร.สตีเฟนคนนี้แหละเป็นสาเหตุให้กัปตันเปลี่ยนใจไม่ตะลุยเข้าไปรบกับเรืออาเครอนทั้งๆ ที่เห็นท้ายเรืออยู่ไหวๆ แต่ตัดสินใจย้อนเรือกลับไปพักที่เกาะกาลาปาโก้ส เพราะต้องรักษาชีวิตของเพื่อนสนิทเอาไว้ อาจจะฟังดูแปลกๆ ไปสักนิด แต่เราคิดว่า ถ้าคนที่วิจารณ์ในมติชนบอกว่า หนังเรื่องนี้แห้งแล้งเพราะไม่มีผู้หญิงมาสร้างบรรยากาศ เราว่าบทดร.สตีเฟนนี่แหละเป็นคนที่สร้างบรรยากาศ Feminine ให้กับหนัง

ดร.สตีเฟนเล่นโดย Paul Bettany ซึ่งเคยเล่นคู่กับรัสเซลมาแล้วใน A Beautiful Mind เป็นเพื่อนในจินตนาการของดร.จอห์น แนช ไม่รู้ว่าผู้กำกับเลือกพอลมาเล่นเพราะเห็นเป็นคนอังกฤษ หรือเพราะเห็นว่าจะมี Chemistry ระหว่างพอลกับรัสเซลกันแน่ – ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เราว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกใจเรา ถ้าพูดว่ารัสเซลน่าจะได้เข้าชิงดารานำออสการ์จากบทกัปตันแจ็ค เราว่าบทดร.สตีเฟนของพอลก็โดดเด่นและเป็นสีสันของหนังจนน่าจะได้เข้าชิงดาราประกอบด้วยเหมือนกัน (แต่อันนี้เป็นความโปรดปรานส่วนตัว คนอื่นอาจจะเห็นต่างเห็นต่างก็เป็นได้)

นอกจากบทดร.สตีเฟนที่เราชอบ พล็อตของเรื่องก็มีพัฒนาไปเรื่อยชวนให้ติดตาม เราจะไม่ค่อยสนุกอยู่อย่างก็ตอนที่เขารบกันแบบประชิดตัว คือมันชุลมุนไปหมดจนเราดูไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร ฝ่ายไหนตายเยอะ ฝ่ายไหนกำลังได้เปรียบ ซึ่งความจริงก็ไม่ได้เป็นข้อด้อยของหนังเรื่องนี้หรอก แต่เป็นที่ตัวเราเอง คือเราก็จะมีปัญหานี้กับฉากรบพุ่งของหนังแทบทุกเรื่องที่เราดูๆ มา (อย่าง Braveheart หรือแม้แต่ The Lord of the Rings ทั้ง 3 ภาคก็ตามที) ยังคิดอยู่ว่าโชคดีที่เราเกิดสมัยนี้ ถ้าไปเกิดสมัยที่ต้องไปร่วมรบกับพวกทหารเหล่านี้ เราคงมีปัญหาอย่างหนักกับการตัดสินใจว่าจะต้องยิงหรือเอาดาบไปทิ่มคนที่อยู่ตรงหน้าดีหรือเปล่า เพราะไม่แน่ใจว่าเขาเป็นศัตรูหรือเป็นพวกเดียวกับเรากันแน่

โลกสี่เหลี่ยม

ช่วงที่ผ่านมาเราเพลาการเขียนเรื่องราวในไดอารี่และกิจกรรมบนเว็บบอร์ดต่างๆลงไป เพราะพยายามจะหาสมดุลของการใช้ชีวิตในโลกกลมๆ ของความเป็นจริง กับโลกสี่เหลี่ยมในไซเบอร์สเปซแห่งนี้

ปีที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตในโลกสี่เหลี่ยมมากเกินไป เราพูดคุยกับเพื่อนรับรู้เรื่องราวและข่าวคราวเพื่อนผ่านทางโลกสี่เหลี่ยมมากกว่าทางโลกใบกลม ไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์หรือรับรู้เรื่องราวของคนอื่นจากโลกกลมๆ จนเริ่มคิดว่ามันไม่ค่อย Healthy (Mentally) ซักเท่าไหร่ เรากำลังสูญเสียชีวิตที่เป็นความจริงไป

นอกจากนี้การใช้เวลาเยอะแยะท่องไปในโลกสี่เหลี่ยม ก็ยังมีผลกับกิจวัตรอื่นๆ ในโลกใบกลมของเราอีกด้วย เช่น บ่อยครั้งที่เราติดพันอยู่ในโลกสี่เหลี่ยมจนเลยเวลานอน ทำให้ตื่นสาย–ไปทำงานสาย (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่รุ่นน้องที่ที่ทำงาน) แถมการนอนไม่พอก็มีผลต่อสุขภาพ พอเรานอนน้อยๆ ติดๆ กันก็จะเริ่มเจ็บคอ ไปหาหมอ หมอบอกว่าเวลานอนดึกๆ คอก็จะอักเสบ ซึ่งเกิดจากเชื้อไวรัสเป็นการแสดงว่า ร่างกายอ่อนแอเพราะพักผ่อนไม่พอ (โอเค อาจจะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายด้วย แต่การพักผ่อนไม่พอเห็นผลได้อย่างชัดเจนและรวดเร็ว) อีกอย่างหนึ่งก็คือทำให้เรามีความสมาธิในการทำงานน้อย เพราะบ่อยครั้งที่เราอู้ไปเที่ยวเล่นในโลกสี่เหลี่ยมในเวลาทำงาน

ปีนี้เราก็เลยตั้งใจว่าพยายามควบคุมกิจกรรมในโลกสี่เหลี่ยม มาตรการแรกคือลดการเข้าไดอารี่และเว็บบอร์ดเวลางานให้น้อยลง เข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อสุขภาพและเพื่อจะได้ไปทำงานทันเวลา จากต้นปีก็ผ่านมาได้เกือบ 3 อาทิตย์แล้ว ปรากฎว่าเราทำตามความตั้งใจได้แค่ประมาณ 50% คงต้องเพิ่มความพยายามให้มากขึ้นกว่านี้