แล้วจริงๆ มือถือเรามันก็ทำท่าเหมือนจะหายๆ มาหลายรอบแล้ว แต่ก็หาเจอทุกที มาคราวนี้เราก็นึกว่ามือถืออยู่ในรถ พอหาในรถไม่เจอก็นึกย้อนเวลา... ไม่ได้ลืมไว้ที่ออฟฟิศแน่ๆ เพราะค่ำวันศุกร์ เราออกจากออฟฟิศก็แวะไปอัดรูปที่ร้านใกล้แถวๆ ออฟฟิศ กำลังจะจ่ายตังค์แม่ไอโกะก็โทรมา เราก็คุยไปจ่ายตังค์ไป ก็แสดงว่าตอนอยู่ที่ร้านรูปเรายังมีโทรศัพท์อยู่ ก็เลยโทรไปถามที่ร้านรูปว่ามีคนเก็บโทรศัพท์ได้ไหม เขาบอกว่าไม่มี

เราก็นึกได้อีกว่าตอนเรากลับถึงคอนโด ตอนเราจะลงจากรถเราทำกระเป๋าสะพายหล่น แล้วกระเป๋ามันไม่ได้ปิดซิป ของก็หล่นกระจายออกมา (โอ.. ชิท) แต่เราว่าเราเก็บของมาหมดนะ ยังไงก็กันไว้ดีกว่าแก้ เราก็โทรไปฝ่ายอาคารของคอนโด ถามว่ามีคนเก็บโทรศัพท์ได้ไหม เขาก็บอกว่าไม่มี เฮ้อ... หายจริงๆ เหรอนี่

เราก็ต้องเลยโทรไประงับการใช้โทรศัพท์ โชคยังดีที่เราใช้โทรศัพท์นี้มาเกิน ๕ ปีแล้ว เขาบอกว่าเขาจะออกซิมการ์ดอันใหม่ให้เราฟรี ให้เราไปรับได้ที่สาขาให้บริการของเครือข่ายทุกสาขาหรือร้าน--ตู๊ด-- (เซ็นเซอร์ดีกว่า... เอาเป็นว่าเป็นร้านในเครือของเขา) ก็ได้ หลังจากนี้เราก็โทรบอกก๊อใหญ่ว่ามือถือหาย (อิอิ...) ก๊อว่า "หายอีกแล้วเรอะ" (ที่จริงนี่เป็นครั้งแรกที่เราทำมือถือหาย ไม่น่าจะใช้คำว่า "อีกแล้ว" แต่ก่อนหน้านั้น เราทำแบตเตอรี่หาย ต้องให้ก๊อใหญ่ซื้อแบตให้ใหม่ :P) แต่ก็บอกว่ามือถือสำรองอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เอาไปใช้ก่อนได้ (ก๊อใหญ่มี "อะไหล่" ทุกอย่าง นี่เรื่องจริง)

วันจันทร์เราก็อุตส่าห์เดินไปเซ็นทรัลใกล้ๆ ที่ออฟฟิศ ปรากฎว่าร้าน--ตู๊ด--บอกว่าออกซิมการ์ดให้ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้จดทะเบียนในกรุงเทพฯ ต้องไปที่สาขาให้บริการของเครือข่าย เราก็พยายามเถียงว่า ก็ Call Center บอกว่าไปที่ไหนก็ได้หนิ เขาก็เถียงคอเป็นเอ็นว่า "ทำไม่ได้ ทำไม่ได้" ในที่สุดเราต้องยอมแพ้ เพราะไม่รู้จะบังคับให้เขาออกซิมการ์ดให้เราได้ยังไง ก็เดินเหงื่อตกกลับมาที่ออฟฟิศ โทรเช็กกับ Call Center อีกสองรอบ กว่าจะได้ความว่าต้องไปที่สาขาบริการของเครือข่ายจริงๆ

ตอนเย็นเราก็เลยไปสาขาที่เซ็นทรัลใกล้ๆ บ้านเรา ทีแรกเขาบอกว่าต้องจ่ายค่าซิมการ์ด ๔๐๐ บาท เราก็ถามว่า ไหนบอกว่าใช้บริการเกิน ๕ ปี ออกซิมใหม่ให้ฟรีไง เขาบอกว่าโปรโมชั่นเกิน ๕ ปีมันหมดไปแล้ว แต่ยังไงจะลองเช็คให้ แต่เราว่าเขาไม่ได้เช็คอะไรหรอก เขาคีย์ข้อมูลเราก็อกแก็กสุดท้ายก็บอกว่าจะยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษ (แหม... นี่ถ้าปากไม่ไวก็ต้องเสีย ๔๐๐ ซิเนี่ย) เราก็เลยได้ซิมอันใหม่มาฟรีๆ แต่ต้องมาไล่ขอเบอร์เพื่อนๆ ที่เคยเก็บใส่เม็มโมรี่ไว้ โชคดีที่ก่อนหน้านั้นเราเคยเอาโทรศัพท์เครื่องอะไหล่ของก๊อมาใช้อยู่อาทิตย์หนึ่ง เลยได้ก๊อปปี้เบอร์จากซิมเก่าลงเครื่องบางส่วน แต่บางเบอร์ที่ไม่ได้ก๊อปปี้ก็หายไป...

แม่ถูกหวย

เมื่อวานพอเราได้ซิมการ์ดอันใหม่ก็โทรกลับบ้านแม่กลอง จะบอกแม่ว่าโทรศัพท์มือถือใช้ได้แล้ว ปรากฏว่าเตี่ยเป็นคนรับ เตี่ยก็บอกว่าเออๆ รู้แล้ว ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก พอวางหูไปแล้วก็นั่งท่องเน็ตอยู่ซักพักหนึ่ง แม่ก็โทรมาถามว่า "โทรศัพท์มือถือใช้ได้แล้วเหรอ" (ทั้งๆ ที่แม่ก็โทรเข้ามือถือ) เราบอกว่าได้แล้ว แม่ก็บอกว่า แม่ถูกหวย ๔๐ บาทหละ (เมื่อวานหวยออก) น้ำเสียงครึ้มเชียว แถมโม้ต่ออีกว่า เนี่ยมันจะถูกตั้งแต่งวดที่แล้วด้วยซ้ำ แต่โดนขัดลาภไปซะก่อน

คือ งวดที่แล้วแม่จะซื้อหวยใต้ดิน ๒๒ ทั้งข้างบนข้างล่าง (สำหรับคนไม่เล่นหวยใต้ดิน - ข้างบนคือ เลขท้ายของรางวัลที่ ๑ ข้างล่างคือเลขท้าย ๒ ตัว/๓ ตัว ปกติ) แต่ฝากเด็กที่บ้านไปซื้อแล้วเกิดผิดพลาด เขาซื้อแต่ข้างล่าง แต่มันดันออกข้างบน แม่เสียดายมาก บ่นคนที่ไปซื้อใหญ่เลยบอกว่า "มึงมาขัดลาภกู" แต่เตี่ยบอกว่าดีแล้วที่ไม่ถูก เพราะเตี่ยไม่สนับสนุนหวยใต้ดิน บอกว่าจะซื้อก็ให้ไปซื้อหวยบนดิน แต่แม่ไม่ชอบหวยบนดิน บอกว่าถ้าจะไม่ให้มีหวยใต้ดินก็ต้องไม่มีเลย ไม่ใช่มามีบนดินแบบนี้ (เหมือนมือถือสากปากถือศีล) เพราะฉะนั้นแม่ก็จะยังอุดหนุนหวยใต้ดินต่อไป

งวดนี้เลขที่แม่ซื้อแล้วถูกคือ ๐๒ (ข้างบน) เราถามว่าถูก ๔๐ บาทได้ตังค์เท่าไหร่ แม่บอกว่าสี่พันกว่าบาท (โห... นึกว่าหลายหมื่น) เนี่ยหักกลบลบหนี้กับงวดที่แล้ว แล้วเหลือกำไรอยู่ ๖๐๐ กว่าบาท เราบอก "โห... เหลือเยอะมากกก" แต่แม่ยังปลื้มไม่เลิก บอกว่าเดี๋ยวอาทิตย์นี้เรากลับไปแม่กลองจะพาไปเลี้ยงที่ร้านนายแกละ เราถามว่า จะพอเหรอแม่ แม่บอกว่า พอสิ สั่งข้าวผัดปูกับต้มยำกุ้ง ...

แม่ยังบอกอีกว่า ทั้งสองงวดที่ผ่านมาแม่ซื้อลอตเตอรี่ด้วย แล้วลอตเตอรี่ที่แม่ซื้อน่ะสามตัวท้ายตรงกับรางวัลที่ ๑ ตั้งทั้งสองงวดเลย (แต่ลอตเตอรี่ถูกเลขท้าย ๓ ตัวของรางวัลที่ ๑ ไม่ได้ตังค์หนะ) "ขาดอีกแค่ ๓ ตัวหน้าเอง เมื่อไหร่จะถูกซะทีนะ ที่ยังไม่ถูกคงเป็นเพราะพี่ติ๋ว"

พี่ติ๋วเป็นแม่ครัวที่บ้าน ที่ทำงานไม่ได้อย่างใจแม่เลย บอกให้ทำอะไรๆ ก็ทำได้แค่ตอนที่บอก เสร็จแล้วก็ลืม แม่บ่นจนเบื่อๆๆๆ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แม่ก็เลยอารมณ์เสียอารมณ์ขุ่นมัวเพราะพี่ติ๋วบ่อยมาก พี่ติ๋วนี่ก็เป็นสุดยอดคนหนึ่ง ขนาดเตี่ยเราที่ปกติไม่ค่อยเคยบ่นใคร ยังบ่นว่าพี่ติ๋วไม่ได้เรื่อง หน้าที่ตัวเองไม่ค่อยทำ แต่เรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ตัวเองก็กลับชอบทำ อันที่ทำให้เตี่ยฉุนมาก คือพี่ติ๋วหุงข้าวแล้วชอบลืมกดปุ่ม Cook พอถึงเวลาจะกินข้าว เตี่ยไปเปิดหม้อหุงข้าว อ้าว น้ำเจิ่งเลย แล้วข้าวก็ยังดิบด้วย นี่ไม่ได้เกิดแค่ครั้งสองครั้งนะ พี่ติ๋วลืมแบบนี้บ่อยมาก ประมาณว่าเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย หลังๆ นี่พอพี่ติ๋วมาบอกว่า กับข้าวเสร็จแล้ว กินข้าวได้ พอพี่ติ๋วเดินลับไป ก็จะมีการถามกันว่า "เอ๊ะ... แล้วข้าวสุกยังเนี่ย" คือ กลายเป็นชิน กลายเป็นขำ (ปนโมโห) ไปแล้ว

แม่บอกว่า เนี่ยถ้าแม่ทำใจให้ไม่โกรธ ไม่โมโหพี่ติ๋วได้เมื่อไหร่ แม่จะต้องถูกรางวัลที่ ๑ แน่ๆ เลย ตอนนี้ก็พยายามทำใจมากๆ และรู้สึกว่าใกล้จะถูกรางวัลที่ ๑ อยู่รอมร่อแล้ว สังเกตได้จากที่ได้เลขที่ตรงกับเลขท้าย ๒ ตัวสองงวดติดกันแล้ว แม่ก็เลยไปบอกคนที่ทำงานในออฟฟิศที่บ้านแม่กลองว่า ถ้าถูกรางวัลที่ ๑ เมื่อไหร่ แม่จะออกตังค์ให้ทุกคนไปเที่ยวต่างประเทศ ตอนนี้ทุกคนก็เตรียมตัวไปต่างประเทศกันใหญ่เลย (เอาเข้าไป!!)