ปลายเดือนที่แล้วเราได้เริ่มอ่านเรื่องแรก คือ เรื่องวีรบุรุษสำราญ ของ โกวเล้ง เราไม่ได้เป็นแฟนนิยายกำลังภายใน ไม่รู้ว่าเรื่องไหนดี เรื่องไหนดัง หยิบได้เล่มไหนก่อนก็อ่านเล่มนั้น ในคำนำ เขาบอกว่า วีรบุรุษสำราญ เป็นหนึ่งในเรื่องชุดยอดฮิตของโกวเล้ง นอกจากเรื่องนี้ก็มีเรื่อง "ดาวตก ผีเสื้อ กระบี่" ด้วย

เราเลยนึกได้ว่าตอนช่วงที่เราเรียนจบจากอังกฤษใหม่ๆ ยังไม่มีงานทำเราก็ซื้อหนังสือที่ปกติไม่ได้ซื้อมาอ่าน เช่น เรื่องชุดเชอร์ล็อกโฮล์ม แล้วก็ซื้อ "ดาวตกฯ" มาด้วย ตอนนั้นกะว่าจะเอามาลองอ่านดู ประมาณว่าจะผันตัวเป็นแฟนนิยายจีน (ปรากฏว่าได้งานซะก่อนเลยไม่ได้ลามปามไปถึงเรื่องอื่นๆ)

ตอนนี้เรานึกพล็อตของดาวตกฯ ไม่ออกแล้ว ก็เลยไปรื้อตู้หนังสือที่บ้านที่แม่กลอง แต่เจอแค่เล่ม ๒ ไม่รู้ว่าเล่ม ๑ หายไปไหน ก็เซ็งๆ ไปเล็กน้อย แต่พอกวาดตามองในตู้หนังสือไปๆ มาๆ เจอคำว่า หลวงวิจิตรวาทการ แว๊บๆ ก็เลยหยิบมาดู หน้าปกเขียนว่า "กำลังใจ โดย หลวงวิจิตรวาทการ "

อ้าว... นี่มันหนังสือที่ปิยธิดาโฆษณาอยู่ที่เว็บบอร์ดเราตั้งเป็นนาน จนเรารู้สึกอยากได้เอาไว้ในครอบครอง (จะเอาไว้อ่านตอนจิตตก) ตอนที่หิ่งห้อยมีปัญหาชีวิต อุตส่าห์ไปถึงศูนย์หนังสือจุฬาเพื่อซื้อมาอ่านบำรุงขวัญ แถมซื้อมาเผื่อเก๋อีกเล่มหนึ่ง (แต่ไม่เผื่อนิจวรรณ เฮอะ! หิ่งห้อยบอกว่าตอนที่ซื้อลืมนึกไปว่านิจอยากได้เหมือนกัน แต่มีหยอดไว้หน่อยๆ ว่าถ้าหาซื้อไม่ได้จริงๆ ก็ให้บอก หิ่งห้อยผ่านไปแถวๆ จุฬาบ่อยๆ จะแวะซื้อให้)

แต่ในที่สุดเราก็มี กำลังใจ เป็นของตัวเอง เป็นการได้มาอย่างไม่คาดคิดและไม่ต้องหวังอุปการะคุณจากหิ่งห้อยด้วย โฮะ โฮะ โฮะ

ผู้ใดว่าวีรบุรุษเงียบเหงา วีรบุรุษพวกเราล้วนสำราญ...

กลับมาเล่าเรื่องวีรบุรุษสำราญหน่อย เห็นเขาบอกว่าโกวเล้งได้แรงบันดาลใจจากนิยายคลาสสิกตะวันตก เรื่องโลกียชน (ตอติยา แฟลต) ของ จอห์น สไตน์เบ็ค นะ เราฟังแล้วว่ามันแปลกๆ เพราะเหมือนโลกียชนน่าจะเป็นเรื่องเครียดๆ (เดาเอานะ ไม่เคยอ่าน แต่สไตน์เบ็คไม่ได้เขียนเรื่องขำๆ หนิ) แต่วีรบุรุษสำราญกลับเป็นเรื่องที่มีอารมณ์ขันเยอะแยะ

ตอนที่เราเริ่มอ่านไปได้หน่อยเดียวก็ชอบแล้ว (ทั้งๆ ที่ทีแรกเกรงว่าจะไม่สนุกเพราะความยากลำบากในการจำชื่อตัวละคร) แค่อ่านชื่อต่างๆ ที่เขาตั้งและพฤติกรรมของตัวละครก็ขำแล้ว มันเป็นเรื่องของวีรบุรุษ ๔ คนที่มาอยู่รวมกันที่สถานที่ที่ชื่อว่า "เคหารุ่มรวย" ซึ่งเป็นบ้านที่มีหลายห้องสมเป็น "เคหา" แต่ว่าแต่ละห้องกลับว่างเปล่าไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย (ไม่ใช่แค่ "ไม่รุ่มรวย" นะ จะออกแนวยากจนข้นแค้นก็คงได้)

วีรบุรุษ ๔ คนที่ว่าแต่ละคนก็ประหลาดๆ ทั้งนั้น อย่างตัวเจ้าของเคหารุ่มรวย ชื่อว่า "เฮ้งต๋ง" ซึ่งแปลประมาณว่า เฮ้งผู้เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว แต่พี่เฮ้งดันเอาแต่นอนบนเตียงทั้งวี่ทั้งวัน ไม่ยอมเคลื่อนไหวร่างกายถ้าไม่จำเป็น จนเพื่อนๆ บอกว่าน่าจะชื่อ "เฮ้งปุกต๋ง" อ่ะ (ประมาณ เฮ้งผู้ไม่ยอมเคลื่อนไหว) วีรบุรุษอีก ๓ คนที่เหลือก็มีบุคคลิกขัดแย้งกับชื่อเหมือนกัน แต่ถ้าเล่ามากไปก็จะกลายเป็นว่าเราเขียนไดฯตอนนี้ยาวกว่านิยายของโกวเล้งได้

สรุปว่าชอบเรื่องนี้ (ให้คะแนน ๙ เต็ม ๑๐) ในเรื่องมีสำนวนคำคมเยอะแยะ (ขนาดอ่านไปแล้ว โห... คมขนาดนี้ หน้ากระดาษจะขาดเอา อุอุอุ) พล็อตเรื่องก็น่าติดตามมีหักมุมตลอด เราอ่านแบบต่อเนื่อง ทันทีที่มีเวลาที่ว่างก็จะหยิบมาอ่าน ตอนนี้อ่านจบไปแล้วยังสนุกค้าง คิดว่าถ้าเรื่องอื่นๆ ที่จะอ่านต่อไปไม่สนุก เราจะย้อนกลับไปอ่านวีรบุรุษสำราญซ้ำอีก ...