| แม่สาวเอยเธอสวยเหมือนกันหมด | สวยด้วย “กฎ” แฟชั่นที่สรรหา |
กฎข้อหนึ่งเสื้อตัวเล็กใส่หลอกตา | ล่อให้มองสะดือท้าลม, ตะวัน |
ข้อที่สองกางเกงต้องรัดรูป | จะผอมซูบหรืออวบอ้วนเธอชวนฝัน |
ข้อที่สามรองเท้าหนาเหมือนบ้าครัน | คล้ายยืนยันว่าสูงเหนือฝูงคน |
ข้อที่สี่ย้อมสีที่ทรงผม | เป็นเหลืองทองฝรั่งชมว่าตามก้น |
ข้อที่ห้าปากแดงเหมือนแกล้งดล | ฤากินเลือดใครจนอิ่มเอมใจ |
ข้อที่หกคิ้วเก่าโกนเอาออก | เขียนคิ้วใหม่หลอกหลอกเข้าเสริมใส่ |
ข้อที่เจ็ดโชว์รักแร้อันเกรียงไกร | และส่วนใดโชว์ได้ต้องรีบโชว์ |
แม่สาวเอยเธอสวยเหมือนกันหมด |
สวยด้วยกฎระเบียบใช่เงียบโง่ |
ข้าสิเขลางมงายกว่าควายโค | เพิ่งจะโผล่เข้าเมืองที่เฟื่องฟุ้ง |
ไม่เคยรู้ความงามมีระเบียบ | เขาสั่งการขาดเฉียบก็เรืองรุ่ง |
เดิมตามกันสู่สวรรค์อันแต่งปรุง | ข้าสิมุ่งเส้นทางร้างความคิด |
เห็นใบไม้เขียวใสก็ว่าสวย | เห็นคนยิ้ม...ยามป่วยก็ไข้ปลิด |
เห็นน้ำใจเอื้อปันกันทุกทิศ | ข้าหลงผิดว่าคืองามตามเข้าใจ |
มาพบเธอเหล่าสาวงามแห่งแสงสี | ข้ามืดมนกว่าผีแห่งยุคสมัย |
เพียงอยากรู้อยากถามถ้อยความนัย | ว่าผู้ใด “กำหนด” ให้เธองาม |